We liepen samen naar het strand.
Mooi om zo eens naar een zonsondergang te kijken. De zon in het water te zien verdwijnen.
De prachtige oranje lucht en weerspiegeling op het water. Het invallen van de duisternis, met een belofte. De belofte van een komende zon. Of toch niet?
Langzaam, nauwelijks waarneembaar, zakte de zon achter de horizon. Eigenlijk net als de klok.
Je ziet hem niet bewegen, maar als je even niet gekeken hebt en je kijkt daarna nog eens,
blijkt die toch iets verder te zijn. Het gaat langzaam, maar toch zeker.
Het licht verdwijnt. En als de zon niet meer te zien is blijft de gloed nog even hangen, om langzaam
te doven. Voor mijn ogen zag ik hem gaan.
Het is alsof ik het voor het eerst zo zag.
“Nou is die weg”, zei ik verdrietig.
“Dat geeft toch niks?”, zei hij, “Het is toch mooi?”.
“Maar komt de zon dan wel weer op?”, vroeg ik?
“Ja natuurlijk, maak je maar geen zorgen. Morgen is hij er weer.”
Ís dat wel zo zeker, vroeg ik me af. We liepen samen terug. Hij wees me op mooie bomen, grote struiken, vogels die op weg naar hun slaapplaats waren of nog gauw wat eten zochten.
De wolken die zich donkerder gingen aftekenen tegen de hemel. Ik zag het wel, maar ook weer niet.
Het was anders. Kwam de zon wel weer?
Toen ik op bed ging was het vrijwel donker. Maar de maan was wel te zien. Antwoord van de belofte?
De volgende morgen was ik al vroeg uit bed. Het was nog donker, maar ik wist waarlangs ik lopen moest om bij het raam te komen.
Ik wachtte en wachtte. Het duurde wel lang.
Maar de lucht werd steeds helderder en ineens... was daar een fel randje boven de horizon.
“Hij komt weer!” riep ik enthousiast.
“Dat zei ik toch,” zei hij.